Home sweet Home

Ons verblijf in Thailand is geëindigd, in Bangkok.
10 dagen na onze aankomst in deze geweldige stad.
Dus dat wil ik jullie niet onthouden.
Er is werk voor (bijna) iedereen, want de taxi regelen voor je als je het ziekenhuis uitloopt is een dagtaak, je rolstoel rijden door dat zelfde ziekenhuis wordt door een betaalde kracht gedaan. Er lopen vaak meer medewerkers dan patiënten in het ziekenhuis. Dat geldt ook voor de supermarkten, een ongelofelijke hoeveelheid personeel. Mocht er dan een taxi voor je gestopt zijn dan beginnen de onderhandelingen. Het aller liefst niet op de taximeter rijden is het doel van de chauffeurs en wij willen het tegenovergestelde. Aan die meter. Maar als je binnen een kwartier 6 of 7 taxi je neus voorbij ziet gaan dan pak je er uiteindelijk wel eentje die zonder meter rijdt. Je wilt toch naar je plaats van bestemming. Dus verpesten wij eigenlijk de markt.
Een keer hadden wij zo de balen van het onderhandelen dat wij maar eens een tuktuk hebben geprobeerd. Okay de prijs is iets duurder dan een taxi maar dan heb je ook wat. Wij gaven het adreskaartje van ons hotel. Dat kon hij NIET lezen, dus pakte hij een vergrootglas erbij en ja hoor hij kon het lezen. Dus mankeerde hij iets aan zijn ogen, neem ik aan... Nou eenmaal in de tuktuk gezeten wist hij het gaspedaal erg goed te vinden! Laagvliegend door de drukke stad waren de ogen opeens goed...
De stad is leuk omdat je ook veel vrouwen aan het werk ziet, en daarbij ook vaak in een "mannen" beroep, zoals elektricien. Daar kon ik echt van genieten. De negatieve kant van de stad kom je ook tegen, te oude mannen met te jonge meisjes, dat is erg schrijnend!
De stad draait om eten, overal op elke stoep wordt gekookt, sta je bij een stoplicht komen er mensen je kant en klaar eten aan bieden.
Van s 'morgens vroeg tot s 'avonds laat.
En dat terwijl niet echt Thaise mensen tegenkomt met overgewicht.
De meeste zijn zo dun als een lampenglas. Dat merk je bv. in de lift van ons hotel, 15 personen of 1000kg!
Gemiddeld 66.6 kg per persoon, ja leuk hoor!
In de stad worden de demonstraties heftiger en breidt het steeds meer uit. Overal roadblocks en prikkeldraad. Er zijn, denken wij, wel meer dan 10.000 politiemensen op de been.
Op vele hoeken 3 rijen dik met politiemannen achter gevechtsschermen. Die staan gewoon te wachten. Op het plein van de democratie staan de hele dag betogers die worden opgejut door toch wel schreeuwende Thai-en. Ook daar draait alles om eten. Er ontstaat gelijk een soort markt. Eten en verkoop van shirts en fluitjes die gebruikt en gedragen worden tijdens de mars die ze elke avond door de stad lopen.
Dat is het fijne aan die stad, het leeft.

Ger heeft tot en met donderdag in het ziekenhuis gelegen, langer dan verwacht.
Er is goed voor hem gezorgd, soms te goed. Elke 4 uur werd er bloeddruk en koorts gemeten. Ook de nacht door. Wij zagen daar de noodzaak niet zo van in, wij wilden het liefst doorslapen, maar vergeet het maar.
Het ziekenhuis maakt alleen vegetarisch eten, erg lekker.
Alleen waarom je vegetarische eend op je bord krijgt is mij een raadsel. Als je vega eet heb je toch geen behoefte aan iets wat smaakt naar vlees?
Op een ochtend stond er opeens een dominee in onze kamer. Hij kwam bidden voor brother Gert-Jan and sister Anita. Wel lief.
Ger mocht donderdag naar ons hotel met de afspraak dagelijks 2 x naar het ziekenhuis komen om een antibiotica infuus te halen. Dat was erg goed geregeld. Via het infuus is de antibiotica veel sterker dan via de pillen. Dat mag pas op zaterdag. Toen wij zaterdag het ziekenhuis verlieten, na de wondcontrole, heeft de arts ons uitgenodigd om met haar uit eten te gaan. Dat hebben wij aangenomen. Ze heeft ons meegenomen naar een heel moderne shoppingmall. Daar had zij ook nog enkele vrienden bij uitgenodigd en wij hebben een heel gezellige avond gehad. Na het etentje heeft de arts ons meegenomen naar een mega supermarkt en daar voor ons wat typisch Thais fruit gekocht, durian en tamarinde.
Wij konden zondag naar huis vliegen. Dat heeft de ANWB geregeld voor ons. Ger moest 4 uur voor de vlucht langs het ziekenhuis om een tromboseprik te halen. De arts stond er al weer, alles lag klaar Ger werd gelijk geholpen en bij vertrek uit het ziekenhuis gaf de arts ons nog een zakje eigen gebakken broodjes mee en wilde zij met ons op de foto.
De taxichauffeur keek zijn ogen uit.
Aangekomen op de luchthaven stond er een rolstoel klaar voor Ger en onze tickets lagen klaar. Inclusief 2 kaartjes voor de business lounge op de luchthaven. Een snoepwinkel voor ons. We hebben er heerlijk ontbijten. We werden opgehaald door een lieve Thai en naar het toestel gereden. Business class moest Ger reizen zodat zijn been redelijk gestrekt kon liggen de hele reis. Dat is pure verwennerij! Ger is aan de antibiotica maar ik niet. Dus voor het vertrek kreeg ik een glaasje champagne aangeboden en daar zeg ik echt geen nee tegen.
We hebben een prima vlucht gehad en 3 films gezien! Slapen doen we thuis wel weer. Ger heeft nog wel een paar uurtjes geslapen.
Maandag zijn wij naar onze huisarts gegaan om de wonden te laten zien en te praten over de knie van Ger die de klap heeft opgevangen en nog steeds dik is. Daarvoor moet hij naar een orthopeed maar hij mag nog niet zolang niet bekend is of hij in Thailand de MRSA bacterie heeft opgelopen. Er is een test afgenomen en eind van de week krijgen wij de uitslag. De wonden worden door mij verzorgd. Ger zit thuis met zijn been omhoog in een zee van bloemen.
Debby zou 6 weken in ons huis verblijven met haar kinderen, haar honden en onze Luna, omdat haar huis wordt verbouwd. Sneu voor Debby, Tim en Daan. Maar gelukkig ze hebben een goede oplossing gevonden. Hun huis is nog niet klaar, het was zo ideaal om hier te verblijven.
Wij doen voorlopig rustig aan en wachten op de uitslag en het dichtgaan van de wonden.
Thailand komen wij nog wel eens.